Kompilacja mniejszych kladogramów opartych na analizie cech w dendrogramy wyższego rzędu (supertrees) pozwala jednocześnie włączyć dużą liczbę taksonów w pojedynczą analizę, zebrać topologie pokrewieństw z wielu niezależnych źródeł danych, oraz wytypować obszary sporne, na które należy zwrócić uwagę w pracach opartych na analizie macierzy stanów cech. Po raz pierwszy metodę tę zastosowano tu do szkarłupni nóżkowych (Stylophora), czyli Cornuta i Mitrata. Na podstawie opublikowanych analiz kladystycznych tej problematycznej grupy zbudowano dendrogram obejmujący 77 gatunków. Kluczowe obszary filogenezy Stylophora wymagające dalszych badań obejmują m.in. pozycję systematyczną kilku mitratopodobnych cornutes, powiązania mitratów z grup Peltocystida i Lagynocystidae, oraz miejsce takich osobliwych taksonów jak Diamphidiocystis i Lobocarpus. Ścisły consensus 72 278 równie prawdopodobnych rozwiązań drzewa wyższego rzędu wykazuje, że Cornuta są jednostką parafiletyczną względem Mitrata. Lobocarpus jest albo jednym z najbardziej zaawansowanych Cornuta albo taksonem siostrzanym wszystkim Mitrata, co zgadza się z jego morfologią chimery łączącej cechy obu grup. Chinianocarpos jest wyjściowym raczej dla Peltocystida niż Mitrocystitida w obrębie Mitrata. Nanocarpus, prawie dwubocznie symetryczna forma wiązana wcześniej z Cornuta, jest zagnieżdżony w obrębie Mitrata jako takson siostrzany dla Mitrocystitidae + Anomalocystitidae. Diamphidiocystis i Lagynocystis powodują pogorszenie rozdzielczości filogenetycznej między zaawansowanymi Mitrocystitidae a pierwotnymi Anomalocystitidae.

Key words: Echinodermata, Stylophora, Cornuta, Mitrata, source trees, supertree, strict consensus, parsimony.

Marcello Ruta [mruta@midway.uchicago.edu],Department of Organismal Biology and Anatomy, University of Chicago, 1027 East 57th Street, Chicago, IL 60637, USA.